Vrijdag 23 augustus 2019

Tijd om voor de laatst keer de koffers te pakken. Vandaag vliegen we terug naar Nederland. We kunnen rustig aan doen. Om 12.00 uur kunnen we uitchecken en daarna met de grab naar het vliegveld.

De schommel past mooi in de koffer, zelfs met alle kleding.  Sommige slippers laten we achter, die hebben hun beste tijd gehad en nieuwe fipper slippers nemen we weer mee.

Netjes op tijd ingecheckt en kunnen we beginnen aan de grote reis. De eerste 5 uur eerst weer naar Taiwan.

Daar een tussenstop van 2,5 uur. Prima tijd om even lekker wat te eten, drinken en te shoppen. Quinn heeft nu nieuwe oortjes. Made in ........ Nog even een lekkere massage in de stoel, tandjes poetsen en klaar voor de vervolgreis van 13 uur. Het is een lange vlucht, maar mede omdat we in de nacht vlogen was het goed te doen.

En nu zaterdagochtend 24 augustus zitten we in de trein naar Arnhem-centraal en kunnen we terugkijken op een mooie vakantie in Bali!?

Nb: Ook de dreamcatcher heeft de reis overleefd?

Read more link text

Donderdag 22 augustus 2019

Stoelenmanagement, daar wil ik toch nog even wat over kwijt. De stoelen zijn hier veel te zwaar om gewoon aan te schuiven en dan zijn ze over het algemeen ook nog eens te breed om normaal aan een tafel te zitten. En dat voor die kleine mensen hier.

Nog een dagje strand en surfen, of toch niet. Lois had op Instagram nog een plek gezien waar we lekker konden lunchen en daar waren we in het begin van de vakantie niet geweest dus dat stond ook op het programma.

Dus eerst een paar uurtjes op het strand zonnen en nog wat surfen want na een uur surfen ben je met die sterke stroming ook aan rust toe.

En daarna opfrissen en met een volledig oranje beklede grab naar Kynd, een hippe plek zo bleek want het was er druk. Overal “be kynd” “kynd people” een beetje does lief!

Iedereen nam overal selfies en onze dames natuurlijk ook. Het eten werd leuk opgemaakt en was met een vegan insteek.

Natuurlijk moest Lois hier ook nog een ijsje en een t-shirt kopen.

Volgende stop was fipper, een flipflop keten hier in Bali. Onze slippers waren na 3wk toch behoorlijk doorgelopen. Dat mag ook wel de mijne waren €1 van de primark. Weer een grab gepakt maar toen we er bijna waren was er file. De bestuurders riepen tegen elkaar dat barata ofzoiets. Ik zei we stappen wel uit en lopen wel. Oke zei de chauffeur maar please give me 5 stars! Net als in de film Stuber hechten ze er hier heel veel waarde aan!

We liepen een stukje door en daar zagen we dat een stroompaal in de fik stond. Brandweer er in maar die wachtte even met blussen. Dan maar even Hurley in dachten Quinn en ik maar die zat dus dicht omdat er een automatische deur was en de stroom uitgevallen was. Uiteindelijk werd het vuur geblust,de brandweerman had wel wat moeite met mikken maar het vuurtje was uit en konden we er weer langs. Elke winkel die we in gingen moesten we bij schijnen met de telefoon en dan merk je ook dat de airco’s nodig zijn!

Afijn Quinn heeft nieuwe fippers en wij van Ripcurl. Ik mocht van Quinn geen surfshop meer in dus hebben we een grab naar het hotel gepakt maar net voor het hotel zit Rockstone coffee en was eindelijk een keer open. Die schokken zich rot dat er toeristen koffie kwamen drinken maar we waren welkom en de koffie smaakte goed!

Rond 22.30 hadden Quinn en Lois toch weer honger en bestelde nog een kip curry en een sandwich.

Read more link text

Woensdag 21 augustus 2019

Lekker uitgeslapen in onze villa. Heerlijk plekje, met een eigen binnenplaats. In de loop van de ochtend naar het strand gelopen. Ja, ja, weer langs hét winkeltje waar ik de schommel heb gekocht, die we de hele vakantie al meesjouwen?.

Vier ligbedden gehuurd voor de rest van de dag, lekkere luieren. Quinn, Lois en Etienne huurde een surfboard om hun surfskills verder te ontwikkelen. Mams bleef lekker op het ligbedje liggen. Iemand moet natuurlijk ook op de spulletjes passen ?.

Een meneer kwam voorbij met wat kunstwerken, schilderdoeken. Of we interesse hadden? Nou, laat maar eens wat zien. Er zaten echt wel leuke printen bij. En het kost natuurlijk geen drol. Dus Etienne en ik 2 doeken uitgezocht. Zijn tweelingbroer zou de doeken geschilderd hebben. Nou volgens mij zijn meerdere broers aan het schilderen geweest, want verschillende verkopers hebben we met de kunstwerken zien lopen op het strand. Hij pakte de de doeken keurig in en vertelde ondertussen dat hij een vriend in Nederland had, in Rosmalen. Lois kwam uit het water met haar surfboard en wilde ook even de kunstwerken bekijken. Dus daar ging hij weer..... bladerend door zijn doeken. Afijn, na wat twijfel, tussen die en die, werd het toch die andere.

Zo nu en dan wordt er door de strandwachters gefloten naar mensen die te ver in zee zijn. Ze gaan dan zoals in Baywatch, rennend met hun surfboard onder de armen de zee in, om deze mensen op te halen. Je vraagt je ook af waarom mensen soms zo ver de zee in gaan. Ze houden het echt goed in de gaten. Ook Lois houdt het goed in de gaten hier!

Voor je het weet is de zon onder en is de dag alweer bijna voorbij. Tijd om maar eens terug te gaan om ons op te frissen voor het avondeten. We gaan vanavond allemaal beef Rendang eten bij dat ene sportcafé, waar we in het begin van de vakantie de formule 1 hebben gekeken. Die kwam volgens Etienne als beste uit de test. En inderdaad deze was ietwat pittig, maar we heel lekker.

Read more link text

Dinsdag 20 augustus 2019

Weer vroeg wakker door het lawaai aan de weg. Ik denk dat alle hotels aan de mainroad lawaaierig zijn. De motors hebben hier ook een flinke “knalpot” eronder hangen. Een beetje zoals Quinn zn brommert.

De kids waren ook al op want die zaten naast de keuken wat ook lawaaierig was met pannen en het fornuis.

We kregen onze pannenkoek netjes bij de kamer geserveerd alleen er zat geen fruit bij. De buren hadden ook geen fruit gekregen dus ik deed maar eens navraag. Fruit is finished zei de kokkin. Mmm beetje raar als er op elke hoek van de straat fruit te krijgen is. Ze snappen het hier niet helemaal hoe je de gasten tevreden kan houden.

Vandaag gaan we terug naar Bali, naar hetzelfde hotel als waar we begonnen zijn in Seminyak/Legian om de surfskills te upgraden.

De boot naar de fastboot gaat om 15/15.30. We konden om 13.00 uitchecken en de taxi zou ons om 14.30 wegbrengen. Via het hotel was 100k, de heenweg bij aankomst op Penida 200k;)

Goed wij dus naar ons fav koffietentje en daarna nog snel even snorkelen. Helaas geen nieuwe vissen gezien maar de onderwaterwereld hier is wel bijzonder.

Tussendoor hoorde we dat er gisteren iemand verdronken was in de golven van Kelinking Beach, 24 juli zou er ook een Vietnamees die een selfie wilde maken door een golf gegrepen zijn.

De ongelukken zou je vooral op de weg ernaartoe verwachten maar de waves waren ook wel heftig.

Na het uitchecken zijn we gaan lunchen, Brigitte wilde heel graag de Orange Chicken nog proberen dus wij weer naar Papilas coffeehouse.

Toen we terugkwamen stond de taxi al klaar en waren we binnen 15min bij de haven. De boat Office was leeg dus ik iemand uit een winkeltje gevraagd die gast te zoeken. Uiteindeljk kwam hij en ik dacht nu krijg ik eindelijk kaartjes..maar nee. Ga maar zitten en we roepen je wel als de boot gaat. Om 16.00 kwam er een boot waar maar 15 man in konden ivm de ruwe zee. Maar uiteindelijk past 20 met koffers ook wel.

Op de overstap ponton werd het een drukte van jewelste met zenuwachtige Chinezen die een dagtour maakte

Hier kon ik eindelijk inchecken en de koffers labelen. Rond 17.00 kwam de fastboat pas en konden we gaan. In het begin ff rustig tussen de eilanden weg door de hoge golven.

Gelukkig zijn de schommel en de dreamcatcher heelhuids de hele reis meegekomen. We lopen morgen weer langs het winkeltje waar we de schommel gekocht hebben.

Bij het uitstappen was het een chaos wie waarheen moest en wie een voucher voor een taxi had. Ik leverde mijn kaartjes in bij een gast met een rood/wit blousje die bij de boot hoorde en we moesten hem volgen met vele anderen.

Ik wilde in de buurt blijven want hij liep best wel door. Lois vond dat niet nodig en zei doe eens rustig joh. Nou lekkere woordenwisseling maar ik liep toch mooi vlak achter die gast aan. En ja hoor toen de taxi’s verdeeld werden waren wij mooi als eerste weg, waar andere nog moesten wachten op een taxi.

Half uurtje rijden en we waren weer in ons 1e hotel. Nu een villa met beneden een zitje en een kamer en boven een grote kamer met een badkamer die ik qua grote ook thuis wel zou willen.

Read more link text

Maandag 19 augustus 2019

Vandaag geen ontbijt, want we vertrekken om 07.30 uur op onze scooters naar de haven. We gaan snorkelen met de Manta's. Met 12 man aan boord gingen we op pad, een Nederlandse vroeg aan Boney waarom hij zijn gitaar bij zich had en hij zei "ja moest van hem", wijzend naar Etienne.  Op een redelijke grote boot met lekkere snelheid richting Manta bay gevaren, de plek waar de Manta's zich in ieder geval in de ochtend bevinden. Kapitein Boney Mars ging voorop de boot staan, op zoek naar de Manta's. Wij moesten natuurlijk met onze uitrusting aan klaar staan. Als hij er één zag, liet hij dat met een enthousiaste hoge stem aan ons weten. En hup allemaal het water in. Prachtig om zo boven die grote Manta's te zwemmen, het lijkt net of ze zweven in het water. Het water was wel erg koud op die plek.

Boney probeerde onder water te filmen of foto's te maken. Van Lois had hij een mooi filmpje.

Daarna voor de baai van Angel's Billabong en Broken beach gesnorkeld. Etienne snorkelt wat af hier, helemaal in z'n element. Tussendoor pakte Boney z'n gitaar en ging een een nummer van Bruno Mars zingen. Grappig dat hij dat deed.

We gingen nog snorkelen op de plek, waar we eerder waren geweest, toen Quinn en Etienne gingen duiken en Lois en ik gingen snorkelen. Dus Lois en ik bleven lekker op de boot. Vlak voor de haven nog een keer een duik op zoek naar de grote zwarte tuna vissen. Ze weten precies welke soorten waar vaak zitten. Op de terugweg zong Boney nog een paar liedjes. Op wat bewolking na, was het een geslaagde boottocht?

Voordat we weer verder gaan op de scooters even langs het kantoor van de boot, waarmee we terug gaan naar Bali. Op de heenweg gaven ze aan, dat je even moest doorgeven wanneer je weer terug wilde met je open ticket. Zo gezegd, zo gedaan. Wij op zoek naar "het kantoor". Gevonden, het was een tafeltje in een marktkraam aan het strand, een open office. Hij vroeg niet naar onze namen, en aantal personen. Dus er werd helemaal niks geregistreerd. Het zal wel goed komen.

Voordat we verder naar Atuh Beach reden, eerst even de duikspullen naar het hotel gebracht en "even" de haren van Lois uitgekamd?

Het was weer een flink stuk hobbelen en bobbelen op de scooter. Maar de kinderen zijn goede chauffeurs. Op de borden staat Atuh beach rechtdoor en rechtsaf, de keuze is reuze. Natuurlijk net de "verkeerde" afslag gekozen. Nu kwamen we wel bij Atuh beach uit, maar aan de overkant lag Diamond beach. Daar wilde Lois toch ook wel even kijken. Dus nadat de drone weer ingepakt was, eerst weer een stukje terug en daarna de andere afslag genomen. En inderdaad ook hier weer een prachtig uitzicht. Via een mooie uitgehakte trap kon je naar beneden. Dit was goed te doen, dacht ik. Bijna beneden toch weer een heel steil stuk zonder touwen. Dus na enige twijfel draaide mams weer om naar boven. Ik heb in ieder geval de beenspieren goed getraind. Bovenaan even uitpuffen met een drankje. Nadat er een "paar" foto's waren gemaakt door Etienne, Quinn en Lois, kwamen zij ook weer boven. Gauw op de scooter in de koele wind terug richting ons hotel om daar bij zonsondergang een hapje te gaan eten.

Er is hier veel keuze aan restaurants, bijna allemaal zonder klanten. Ik vind dat echt wel een beetje saai. Gelukkig kregen we gezelschap van een piepkleine zwarte kitten. Hij was echt nog heel erg klein en mager. Die heeft lekker samen met ons kip gegeten?. Hij bleek bij het restaurant te horen, dus we hebben hem maar niet meegenomen! Voordat we terug naar ons hotel gingen, natuurlijk eerst nog even koffie gedronken bij ons favoriete koffietent!

Read more link text